Remke is voorlichter op middelbare scholen bij COC Leiden en bestuurslid van Transgender Netwerk Nederland met werk & onderwijs in haar portefeuille. Remke is absolute voorvechtster van gelijke rechten en acceptatie en zichtbaarheid van LHBTI+ personen.
“Ik voel me wel vereerd dat ik op deze lijst met 50 vrouwen sta. Ik zie het als een erkenning voor mijn werk. En het laat ook zien dat vrouwen elkaar kunnen steunen. En dat is ook heel erg belangrijk.”
Remke Verdegem is zelf een transgender persoon en ging op latere leeftijd in transitie. “Ik geef voorlichting op middelbare scholen voor COC Leiden. Zo ben ik ook op de lijst Top50 vrouwen gekomen. Het is mijn missie en passie om trans mensen en mensen met een andere geaardheid een hart onder de riem te steken. Er zijn overigens niet veel mensen bij COC Leiden die vanuit de eigen ervaring voorlichting kunnen geven over transgender-zijn.”
“Het begon als een heel positief jaar. We hebben heel veel scholen bezocht en voorlichting gegeven totdat corona er tussendoor kwam. Toen werd alles geannuleerd. Dat was best wel een domper. En omdat we dachten dat het maar een paar weken zou gaan duren, hebben we ook geen online alternatief bedacht. En dat gaat ook moeilijk samen met dit soort voorlichting, dat blijkt ook uit onderzoek dat er naar gedaan is. Juist het bij elkaar in een lokaal zijn, de interactie, geeft meerwaarde. Echt contact met gastdocenten sorteert het meeste effect.”
“Naast de erkenning voor de dingen die ik doe, zie ik het ook als een manier om meer bekendheid eraan te geven. Ik hoop dat het een inktvlekwerking heeft. Ik zou graag op meer plekken voorlichting geven en mijn verhaal vertellen. Naast de gastlessen die ik op scholen geef. Het zou mooi zijn als mensen mij via deze lijst zouden kunnen vinden.”
“Ik ben een paar jaar geleden in de trein mishandeld door drie mannen, omdat ik een transgender persoon ben en toen dacht ik naderhand: nu kan ik me terugtrekken en stil in een hoekje gaan zitten, maar dan winnen zij. Dus ik heb er toen juist voor gekozen om nog meer dan daarvoor naar buiten te treden en voorlichting te gaan geven op scholen. Ik wil laten zien aan jonge mensen dat het okay is om anders te zijn. Ik wilde met die negatieve ervaring iets positiefs doen. Een kwestie van omdenken. Ik wilde me niet gewonnen geven. En toen heb ik bij COC Leiden de kans gekregen deze passie te volgen.”
Remke Verdegem groeide op in een gezin met drie kinderen. Een broer die een jaar ouder is en een broer die acht jaar jonger is. Ze vertelt dat ze met haar oudere broer wel veel samenspeelde, maar dat hij toch heel andere dingen leuk vond. “Hij speelde altijd met blokken en lego. Ik was meer geïnteresseerd in de kleren van mijn moeder. Zodra mijn ouders weg waren, dook ik in mijn moeders klerenkast en trok haar jurken en schoenen aan. Aan de ene kant voelde het goed, aan de andere kant wist ik dat het niet mocht.”
“Ja, dat merk ik wel. Het klinkt wat raar, maar ik ben gesocialiseerd als ware ik een jongen of een man, dus ik ben altijd wel gestimuleerd om dingen te doen die de maatschappij meer vindt passen bij een man. Initiatief nemen, achter dingen aanjagen. En als ik nu voorlichting geef op scholen, krijg ik veel reacties van meisjes.”
Als zevenjarige had Remke al het gevoel dat ze liever een meisje zou willen zijn. Op haar dertiende kwam ze er achter dat er meer mensen waren die dat soort gevoelens ook hadden.” Het waren verwarrende jaren. Tijdens haar studie in Amsterdam zag ze meer transgender personen. Ze was inmiddels verliefd geworden en die jeugdliefde leek er aanvankelijk geen problemen mee te hebben dat Remke af en toe vrouwenkleren droeg en zich opmaakte.
“Mijn persoonlijke boodschap is: wees jezelf, durf jezelf te zijn. En als dat een hobbel is of als je dat ingewikkeld vindt, praat erover met iemand anders. Als je twijfelt over je genderidentiteit of je geaardheid, neem iemand in vertrouwen. Praat erover met een vriend of vriendin, of ga naar een leerkracht of een decaan op school. Iets wat ik zelf niet gedaan heb, maar wat ik wel probeer mee te geven aan de leerlingen die ik spreek.”
Uiteindelijk is Remke getrouwd met haar jeugdliefde en kreeg met haar twee kinderen. Voor Remke opnieuw het begin van een dubbelleven, waarbij ze ook thuis geen vrouwenkleren meer droeg om de kinderen er niet mee te belasten. Toen haar kinderen (bijna) volwassen waren, was het tijd om uit de kast te komen. Haar kinderen vonden het erg moeilijk om te accepteren dat hun vader een vrouw is. “Het heeft wat jaren geduurd, maar uiteindelijk is het goed gekomen. Voor mijn jeugdliefde ging het niet werken en na een paar jaar zijn we gescheiden. Want we beseften dat we elkaar niet gelukkig zouden maken. Ik heb echt de hoofdprijs betaald door mijn jeugdliefde te verliezen na 37 jaar. Maar jezelf kunnen zijn, is het mooiste wat er is. Ik woon nu alleen, maar desondanks kan ik zeggen dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest als nu.”
“Ik wil graag mijn netwerk verbreden, ik zou ook graag mijn verhaal willen vertellen bij bedrijven. Ik wil maximaal zichtbaar zijn om mensen uit mijn achterban, trans mensen, te helpen en steun te bieden. Ik heb zelf een hele goede leidinggevende die me volop steunde toen ik in transitie ging. Ik ben ook nooit gepest op mijn werk.”
“Ik streef naar een genderinclusieve samenleving. Natuurlijk voor heel Nederland, maar laten we met Leiden en omstreken beginnen. Meer vrouwen in de politiek, meer vrouwen in de top van bedrijven waar nu nog weinig vrouwen werken. Ik zie niet in dat vrouwen minder capabel zouden zijn. Mijn direct leidinggevende is een vrouw, de adjunct-directeur is een vrouw. Ik denk dat je dan meer kans hebt om als vrouw aangenomen te worden. Voor trans vrouwen is de situatie vaak slechter. Dertig procent zit thuis met een bijstandsuitkering of een arbeidsongeschiktheidsuitkering, omdat ze min of meer zijn weggepest op hun werk of domweg niet worden aangenomen. Daar moet echt nog veel gebeuren.”
