Met haar onderzoek bij het LUMC naar hartklachten bij vrouwen maakte ze het verschil in haar veld, maar ook na haar pensioen is ze nog maatschappelijk betrokken en zet ze zich in voor de empowerment van jongeren en vrouwen.
Mijn expertise als cardioloog was het ontwikkelen van het steunhart als alternatief voor harttransplantatie , maar ik werd vooral bekend door mijn inzet voor het vrouwenhart. Ik ben voor velen het gezicht geworden van de campagne voor het hart van vrouwen. Ik weet nog heel goed wanneer dat begon: op een medisch congres in New Orleans in 2003.
Harriette vertelt met passie over haar werk. Hoewel ze inmiddels gepensioneerd is, blijkt dat nauwelijks uit het gesprek. Op het medisch congres was ze overdonderd door het bewijs dat er verschillen zijn in ziekteprocessen in de harten van mannen en vrouwen. Op dat moment bedacht ze dat ze meer voor de vrouwen moest doen. In de periode na het congres is ze hard gaan werken aan de public awareness: zowel bij medici als bij het brede publiek: let op vrouwen en vrouwen, let op jezelf. De klachten die wijzen op hartziekten zijn anders bij vrouwen dan bij mannen. Ze heeft veel media-aandacht gekregen met deze boodschap: ken je getallen, ken je risico. En daardoor veel impact gemaakt.
Harriette is geboren in Suriname en kwam in 1970 naar Nederland om medicijnen te studeren. “De stad Leiden was toen echt anders dan nu. De stad was in die tijd een arme stad. Na het behalen van haar artsenbul vertrok ik naar Schiedam. Ik wilde eigenlijk niet weer terug naar Leiden. Toch kwam ik in 1985 weer naar Leiden omdat ik senior stafcardioloog kon worden in het toenmalige AZL.
En vervolgens ben ik nooit meer weggegaan uit het LUMC én de stad Leiden.
De stad is steeds mooier geworden, en ook veiliger voor vrouwen.
Harriette heeft zich nooit gediscrimineerd gevoeld, vooral omdat ze zich niet láát discrimineren. Door te zijn wie ze is en af te dwingen dat ze beoordeeld wordt op haar prestaties lijkt ze ‘erboven te staan’. Ze is zich wel bewust van discriminatie van vrouwen in de wetenschappelijke wereld. Als een mannelijke arts gepresteerd zou hebben wat zij heeft gepresteerd zou hij allang hoogleraar zijn geweest. Maar hoogleraar worden was niet mijn doel, wel om de beste dokter te zijn voor de patiënten, die hun leven aan mij toevertrouwden. Ik heb geen spijt van mijn keuzes.
Harriette levert nog een belangrijke bijdrage aan haar stad Leiden en haar inwoners. Door lezingen te geven maar ook door een bijdrage te leveren aan het verbeteren van de levens van minder kansrijken. Ze heeft lang als vrijwilliger een bijdrage geleverd aan de weekendklas van Jes-Rijnland. Kinderen die nog aan de start van hun leer carrière staan kunnen wel ondersteuning gebruiken. Harriette kan laten zien wat je kunt bereiken met een doel hebben en doorzetten. Ze wil kinderen maximaal stimuleren en geeft ze mee dat je door niemand moet laten vertellen dat je het niet kunt. Toen ze nog aan het werk was als cardioloog en een kind uit de weekendklas haar vroeg om een interview, zei ze ja, maar op voorwaarde dat je een dag met me meeloopt. Een witte jas aan en meelopen met de cardioloog, dat is past motiverend. Ze kan echt trots zijn op de kinderen als ze hoort dat er een aantal uit de weekendklas nu een academische opleiding volgen.
Voor alles, behalve geld. En niet dat ik dat er niet voor over zou hebben, maar ik weet dat het niet helpt. Ze verwijst graag naar tekst die aan de muur hangt in collegezaal 1 van het LUMC, vrij vertaald: Zorg ervoor dat jouw hulp nooit een mens machteloos maakt zichzelf te helpen, maar dat hij/zij door jouw steun, krachtig wordt zelfstandig stormen te doorstaan. Ik vind dat de stad Leiden, met al haar mogelijkheden meer moet doen voor minder kansrijken. Ik draag graag bij aan het vergroten van kansengelijkheid.
Leiden is stad van kansen. Waarom komen sommige kinderen niet waar ze zouden moeten en kunnen komen? Er zijn onder de minder kansrijke kinderen veel drop-outs. Dat komt omdat ze geen referentiekader en geen rolmodellen hebben waar ze zich aan kunnen spiegelen. Hoewel de ouders van hun kinderen houden, kunnen zij door de situatie waar zij in zitten, te weinig stimulans geven. Die stimulans zou laagdrempelig en dichtbij de leefwereld van de kinderen moeten zijn. JES-Rijnland is een voorbeeld. We moeten meer zichtbaarheid geven aan mensen van kleur die het gemaakt hebben. Als rolmodel voor kinderen. Kansarme kinderen zijn niet alleen zwarte kinderen; er zijn ook witte kinderen bij JES-Rijnland. Elk kind heeft recht op kansen, op een toekomst én helemaal in de kennisstad Leiden.
Als cardioloog weet ik dat een gezonde leefstijl kan bijdragen aan een gezond hart. Ik ken een goed voorbeeld uit Boston-VS, daar ging een arts een keer per maand in het buurthuis koken met vrouwen. Ze koken met dezelfde producten die de vrouwen al kennen, maar dan op een gezonde manier. En toch lekker. Koken in de taal in de wijk. Vrouwen nemen die kennis mee naar hun gezin en naar andere gezinnen en uiteindelijk naar hun hele wijk. Vrouwen hebben vriendinnen en samen zullen ze hun hele gemeenschap veranderen.
Ik heb mijn eigen veerkracht herontdekt. Toen ik in 1970 naar Nederland kwam, moest ik ook het pionieren, mijn eigen leven opbouwen in een nieuwe omgeving waar alles anders was. In coronatijd viel ik weer terug op de basics: veerkracht en creativiteit.
Ik wil graag mijn kennis inbrengen, connecties maken en kansen creëren voor jongeren en vrouwen. Ik heb wel wat tips voor (jonge) vrouwen: Doe de dingen waar je goed in bent en wees vooral niet bang om hulp te vragen. Het getuigt van kracht om op tijd hulp te vragen. Wees niet te streng voor jezelf, durf fouten te maken, leer ervan en trek verder. Wees jezelf, authentiek, toon lef en laat zien wat je kan. Durf jezelf uit te dagen en uit te rekken. Het mag best een beetje pijn doen.
Fotografie (c) Sven van der Vlugt
