Buurtcoach voor Incluzio Leiden voor studenten, ouderen, mensen met een lichte begeleidingsvraag en statushouders bij Incluzio Leiden, met altijd oog voor ontmoeting en verbinding.
Ik wist dat er een vraag was om mensen aan te dragen voor de Leidsetop50 en ik zag dat Theolieke Smit, kunstenares uit Leiden, over mij een lief bericht had geplaatst. Ik weet niet zeker of zij mij heeft genomineerd. De nominatie betekent een erkenning van mijn werkwijze. Die is niet altijd zoals die van de meesten. Ik ben overtuigd van het nut van vindbaar zijn met een kop thee aan tafel. Daar kom je heel ver mee. Het is simpel, ogenschijnlijk simpel. In Project Robijnhof heb ik met Theolieke heel wat kopjes thee aan tafel gedronken met de bewoners. Verschillende groepen mensen woonden daar bij elkaar. Ouderen in de aanleunwoningen en mensen met een specifieke begeleidingsvraag, studenten en statushouders die tijdelijk kwamen te wonen in een leeg verzorgingshuis. Wij hadden veel contact met Leidse kunstenaars die daar projecten deden. Onder andere Leidse Stijl. Het was een prachtige combinatie van alles wat je maar kunt verzinnen op sociaal gebied.
Dat vind ik een lastige vraag. Ik doe dit werk nu 19 jaar en drie principes zijn de basis geweest van mijn acties:
– Haal buiten naar binnen
– Werk samen met andere organisaties
– Breng jong en oud bij elkaar
Aan deze regels heb ik houvast voor mijn acties en vanuit deze regels heb ik altijd gewerkt. Ik ben oorspronkelijk vormgever en kom van de kunstacademie. Ik heb tien jaar samen met een vriendin een kinderdagverblijf gerund. Ik ben echt een mensenmens. Ik ben altijd ingezet voor projecten. Daar heb ik veel van geleerd.
Ik denk dat het echt belangrijk is geworden toen vijf jaar geleden een grote groep vluchtelingen moest worden opgevangen in Leiden. Dat moment was voor mij een groot omslagmoment. In de Leidse 3octoberhal, waar de opvang plaatsvond, hadden de verschillende organisaties verschillende gekleurde hesjes aan, maar ik liep daar gewoon rond met collega’s waaronder Ali el Ali die Arabisch sprak. En ook mijn dochter Roos Tulen, die aan het afstuderen was aan de kunstacademie op het thema Het gevoel van thuis kwam daar. Daar ontstond haar afstudeerproject Het Diner voor Gelukzoekers. Ik zie altijd de mens en dat werkte heel goed. Ik heb toen ervaren hoe positief het werkt als je je armen, je hart opent, nieuwsgierig bent en de vraag stelt: Wie ben jij, wat kan ik voor je doen? En Wat leuk dat je er bent? Ali was met zijn studie afgestudeerd op de positieve werking van de vriendelijke ontvangst en dat zijn wij gaan doen. Dat werkte heel goed. Gebruikelijk op dat moment was een veel meer controlerende sfeer. Het (moeizame) tegenovergestelde van wat wij nastreefden en hoe wij het hebben aangepakt.
Ga samen door die ene deur. Ontvang elkaar vriendelijk en behandel elkaar met respect (…) Vijf jaar geleden was dat mijn uitgangspunt bij de opvang van de vluchtelingen in de 3 Octoberhal en als ik ze nu nog weleens tegenkom dan werkt de warmte van toen nog steeds door. Het doet ertoe of je mensen vriendelijk ontvangt.
Dat je in Leiden lekker kunt wonen. Dat je je weg kunt vinden. Met mensen. Samen door 1 stad.
Ik kijk altijd naar wat kan er wel voor iedereen. Als je hier komt in de BuurtOntmoetingsPlaats (BOP) in de Herenstraat dan kijk ik altijd: “Wie ben je?; Wat wil je?; Waar ben je goed in? En Wat kan ik voor je doen?” Natuurlijk is een kop koffie drinken ook goed. Ik hoop een voorbeeld te zijn voor anderen. Er zijn maar weinig mensen die ik niet leuk vind. Ik ben juist dol op al die verschillen tussen mensen.
Je kunt met mij om tafel. Je kunt alles aan mij vragen en daarnaast ben ik een verbinder. Ik denk veel na over al die mensen met wie ik werk. En ik onderzoek of dingen echt wel zijn zoals ze zijn. Ik hou van samen onderzoeken wat er wel kan.
Ik denk dat het vooral belangrijk is dat de vrouwen van de Leidsetop50 te vinden zijn voor elkaar en voor anderen. En dat het duidelijk is waarvoor we te benaderen zijn. De website is daarvoor een goed middel. Wij kunnen ook een denktank zijn en nieuwe verbindingen maken die nu nog niet bestaan. Bijvoorbeeld Biosciencepark meets BOP-Herenstraat.
Mijn netwerk is echt groot. Ik ken altijd mensen ergens anders van, bijvoorbeeld van school of van een of andere sport of van de kunst. Ik heb heel veel verschillende baantjes gehad in de horeca, in een boekwinkel, in het LAK. Daardoor ken ik heel veel mensen. Ik geef andere mensen het advies: “Zorg voor ontmoeting.” Als je op een bankje in het park zit naast een vreemd iemand, maak contact en ga in gesprek. Durf iets te vragen (#dtv). Maak gebruik van sociale media, bijvoorbeeld linked-in, voor de uitbreiding van je kennis van mensen.
Groei en geef jezelf de ruimte. En leer omgaan met stress. Ik was een heel stil en verlegen mens. Daar heb ik mee leren omgaan. Levenservaring, leer ervan. Ik heb nu op mijn leeftijd het gevoel dat ik het een beetje begrijp.
Dat echt niks vaststaat. Dat wist ik al door de dingen die ik mijn eigen leven heb meegemaakt. Dat heeft mij heel bewust gemaakt van wat ik belangrijk vind in het leven. Nu zijn er veel meer mensen die dat weten. Dat vraagt om flexibiliteit en ik heb het gevoel dat we aan het begin staan van een grote verandering. Dat gaat niet gemakkelijk maar is de moeite waard.
Dat ik te vinden ben voor het maken van verbindingen en voor nieuwe projecten. Daar ben ik altijd voor in. De door ons opgerichte Stichting De Ongekende Ervaring ondersteunt projecten die andere mensen een ongekende ervaring geeft. Ik hoop daarmee veel moois te kunnen doen.
