Eelkje was stadsfotograaf van Leiden en portretteerde voor haar wekelijkse fotoserie in het Leids Dagblad mensen met een missie.
Ik vond het heel speciaal om de dromen van Leidenaren vast te leggen in een wekelijkse fotoserie met een verhaal erbij. De verhalen schreef ik ook zelf. Ik probeer altijd een positief verhaal te brengen dat luchtig en behapbaar is. Er wordt wel eens naar míjn droom gevraagd. Sinds reizen niet meer vanzelfsprekend is, droom ik ervan om weer op reis te mogen. Ik zou bijvoorbeeld graag weer teruggaan naar Palestina, naar de westelijke Jordaanoever. Daar is een hightech stad die voor rijke Palestijnen is gebouwd, maar er woont bijna niemand omdat de mensen dat niet kunnen betalen. Dat vind ik een fascinerend verhaal. Op reis maak ik vaak gebruik van het openbaar vervoer of ik zoek een lift. Het avontuur is het doel en de foto is dan de bonus op zo’n reis.
Toen vorig jaar alles stil kwam te liggen, droogden ook mijn toekomstdroom-verhalen op. Mensen keken niet meer ver vooruit, leek het. Ik had het geluk net de Stadsdichter ontmoet te hebben. Marianne van Velzen en ik besloten de serie ‘Achter Glas’ te maken, over het leven in corona-tijd. Marianne schreef een gedicht en ik maakte er een foto bij, of andersom. De eerste publicatie was het gedicht ‘wat te doen als je achter glas leeft’ met een foto van mijn ouders erbij, die thuis voor het raam in hun luie stoel genoten van de lentezon.
Voor mij zijn de positieve verhalen een rode draad in mijn werk en ik maak het liefst portretten. Ik heb een keer een serie foto’s gemaakt over Iraanse dames die neuscorrecties lieten doen, maar ik heb ook portretten gemaakt in een Romadorp in Servië. Door mijn positieve insteek maak ik makkelijk contact. Bovendien merk ik dat ik als vrouw niet snel bedreigend overkom.
Ik had het geluk voor een Nederlands modemerk het fabrieksleven in onder andere China te mogen vastleggen. Ik fotografeerde en interviewde de fabrieksmedewerkers die de kleding maakten. Dat is zo’n kers-op-de-taart-opdracht. Ik fotografeer voornamelijk in opdracht. Ik maak portretten voor bladen en websites. Normaal gesproken maakte ik ook vaak reportages van evenementen en congressen. Nu even niet dus, maar het maken van portretten gaat gelukkig gewoon door. Ik ontmoet mensen die me een inkijkje in hun leven geven. Soms is er kort de tijd om een foto te maken, maar je moet gelijk een connectie hebben. Dat lukt vrijwel altijd. Ik vind mezelf soms ook wel een beetje een psycholoog. Ik verbaas me vaak over hoe open veel mensen zijn, hoeveel persoonlijke verhalen ze vertellen terwijl ze me pas net hebben ontmoet. Ik geniet daar echt van, van al die verhalen en nieuwe ontmoetingen.
Vooral heel veel doen. Neem altijd je camera mee en oefen heel erg veel. Dan word je steeds beter. En natuurlijk helpt het ook om een opleiding te doen, mij tenminste. Ik heb zelf de Fotovakschool gedaan en ik merkte dat ik inzicht en gevoel voor beeld en compositie had. Ik werkte daarnaast in de reisbranche, maar een van mijn beste beslissingen was om voor mezelf fulltime te gaan fotograferen. Natuurlijk was het begin niet makkelijk. Ik heb veel genetwerkt en geprobeerd mezelf op de kaart te zetten. Uiteindelijk ging het rollen, en begon ik via-via opdrachten te krijgen. Belangrijk is ook dat je oprecht geïnteresseerd bent in de mensen die je fotografeert. Dat je contact maakt en die persoon echt wordt gezien door jou.
Ik merk dat wanneer ik met iemand wil samenwerken, dat ik dan vaak bij een vrouw uit kom. Er zijn zoveel goede talentvolle vrouwen in mijn netwerk. Ik heb ook een aantal vriendinnen die ook fotograaf zijn. Het is fijn om samen te reflecteren op wat je meemaakt. Verder netwerk ik niet bewust. Ik ga ook niet meer naar borrels. Het is belangrijk om eerlijk te zijn wanneer je ergens niet goed in bent. Dan zeg ik: ik ken iemand – een vrouw… – die daar veel beter in is. En dan komt er uiteindelijk altijd weer wat terug.
Je kunt me altijd benaderen om mee te denken. Ik vertel ook graag over mijn ervaringen, maar tegen een stagiaire zeg ik altijd ‘nee’. De uitleg aan een stagiaire gaat ten koste van de concentratie en aandacht die ik bij het maken van de foto wil hebben. Ik ben nu eenmaal op m’n best als ik een-op-een ben met degene die ik fotografeer.
